Inclusie is niet hetzelfde als integratie
Als ik mensen mijn visitekaartje geef, krijg ik vaak de vraag: wat is inclusie? In dit filmpje vertellen de ouders van Samuel heel mooi wat het voor hun zoon betekent om op te groeien met een beperking.
De ouders van Samuel willen graag dat Samuel opgroeit in zijn eigen omgeving, gewoon naar school dichtbij gaat, niet als ‘dat kind in een rolstoel’, maar gewoon als Samuel. Dat zou ik ook graag willen voor mijn zoon Koen. Dat hij in onze wijk niet aangestaard wordt door de kinderen die hem niet kennen omdat hij naar een andere school gaat. Niets ten nadele van de gespecialiseerde Maartenschool, maar het zou zo fijn zijn als de buurkinderen hem gewoon kennen als Koen en niet als ‘dat jongetje in de rolstoel’ dat met de taxi naar school gaat.
In de Verenigde Staten, waar Samuel woont, is het proces van inclusie al een stuk verder, daar gaan kinderen met een beperking gewoon samen met andere kinderen naar school. Afgezien van het feit dat er op de Amerikaanse samenleving heel wat aan te merken is, vind ik dit aspect inspirerend. Nederland is nog lang niet zo ver. Onze regering heeft nog steeds het VN Verdrag voor de rechten van mensen met een beperking niet geratificeerd, ondanks vele beloftes. Dat zegt genoeg over de prioriteiten van dit land. Wel de plichten vastleggen in een participatiewet, maar niet de rechten regelen. Natuurlijk is er in NL veel geld voor mensen die zorg nodig hebben. Maar we hebben nog veel te leren over een inclusieve samenleving zoals in de afbeelding bij dit blog. Als samenleving denken we nog te veel in ‘wij en zij’ en zien we gehandicapten als groep die buiten de samenleving staat en alleen maar geld kost maar niets oplevert. Dat kunnen we ons niet meer permitteren. We hebben de kwaliteiten van alle mensen hard nodig. Al was het maar om van te leren dat een beperking of ziekte niet het einde van de wereld betekent.
Inclusie is heel eenvoudig samen te vatten in één woord: gastvrijheid. Iedereen is welkom. Ik strijd dapper verder voor een inclusieve samenleving waar Koen écht welkom is. Misschien moet ik ook maar een filmpje maken. Over hoe Koen er juist niet bij hoort in Nederland. Voor het effect.
PS: In een tweede filmpje reageert Samuel zelf op veertienjarige leeftijd:
Geweldige tekst! We zijn nog veel te veel bezig met alleen zelfstandigheid. Inclusie, meedoen, interdepence, samen zelfstandig zijn. Dat brengt meer geluk!
Hoi Dineke, dank voor je reactie. Ik ben het helemaal met je eens. samen zelfstandig zijn en ieders unieke waarde zien is de sleutel tot geluk. 🙂