Tag: Ambitie

De kracht van persoonlijke aandacht

“Ik ben nog nooit zo blij geweest met een boete!”

Niemand vindt het leuk om een boete te krijgen van een verkeersagent. Sommige mensen zijn zelfs zo kwaad dat ze een klacht indienen bij de politie vanwege de manier waarop ze worden behandeld door een agent. Niet bij deze agent. Hij heeft nog nooit één klacht gehad in zijn loopbaan als verkeersagent. Hij weet zelf niet eens hoe dat komt. Hij doet gewoon zijn werk, deelt boetes uit en waarschuwt mensen. Maar hij doet het met compassie. En dat maakt het verschil. Een vriendelijke lach, een aardig woord, het maakt zijn werk leuk, voor hem en de mensen die hij bekeurt. Eén mevrouw zegt zelfs in het filmpje: “Ik ben nog nooit zo blij geweest met een boete.” Het kan dus wel, slecht nieuws brengen op een aardige manier. Het geheim van deze agent? Hij kijkt niet op mensen neer, want hij vindt het zelf heel vervelend om op neer gekeken te worden. Hij behandelt mensen met respect en geeft ze persoonlijke aandacht. Daar kunnen we in de zorg nog veel van leren. Behandel mensen zoals je zelf behandeld wil worden, of je nu arts, verpleegkundige, baliemedewerker, therapeut of andere zorgverlener bent.

Toegankelijkheid van een monument onmogelijk? Niet met deze lift.

Een belangrijk argument tegen het toegankelijk maken van mooie oude gebouwen is vaak dat het lelijk is en het karakter en de monumentale uitstraling van het gebouw aantast. Vaak is dat ook het geval. Lelijke stalen constructies rondom de imposante entree van een gebouw zijn ook gewoon lelijk. Maar het kan ook anders. Met een flinke dosis creativiteit is toegankelijkheid mogelijk op een acceptabele, authentieke manier, met behoud van een monumentale uitstraling. Blijkt uit dit filmpje.

Doelgericht opvoeden

Van Koen leer ik dus hoe belangrijk het is om doelgericht te communiceren.

Mijn zoon Koen is zeer moeilijk lerend. Vroeger zou hij ZMOK (Zeer Moeilijk Opvoedbaar Kind) heten. Opvoeden is ook maar gewoon leren, dus die term is in de loop van de tijd aangepast. Zijn opvoeding is lastig, omdat hij zeer moeilijk leert. Voorheen was dat een loze term voor me, maar sinds ik Koen heb weet ik precies wat dat inhoudt. Het betekent dat hij heel moeilijk tot leren komt. Om iets te leren moeten alle omstandigheden goed zijn, er mogen niet te veel prikkels zijn, geen afleiding, het moet een overzichtelijke taak zijn, in een vertrouwde omgeving. En als Koen het niets interesseert, dan vergeet het maar. Dan wordt er niets geleerd. Ik moet hem dan ook zo duidelijk mogelijk benaderen, to the point zijn, geen ruis in mijn boodschap laten ontstaan en één onderwerp tegelijk met hem bespreken. Dat kost mij veel energie, zo’n goede voorbereiding.

 

Het voordeel is dat het mij dwingt goed na te denken over de boodschap die ik wil overbrengen en de vorm waarin ik die boodschap wil vertellen. Bovendien moet ik zorgen dat de omstandigheden optimaal zijn zodat  de boodschap ook aankomt zoals ik hem bedoeld heb. Die discipline kan ik goed gebruiken in mijn werk als tekstschrijver en communicatie adviseur. Wil ik mijn boodschap overbrengen bij mijn doelgroep, met het gewenste resultaat, moet ik doelgericht werken. Van Koen leer ik dus hoe belangrijk het is om doelgericht te communiceren. 

Het werkt echter ook andersom. Doordat ik voor mijn werk doelgericht te werk moet gaan, lukt me dat thuis ook steeds beter. Door te focussen op het doel krijg ik bij Koen veel voor elkaar. Vergeet ik zorgvuldig te communiceren, of heb ik daar even geen zin in, dan gaan zijn hakken in het zand. En geloof me, dat kan hij, ondanks zijn rolstoel.  Dan is er niets meer met hem te beginnen. Ik bereik dan niet mijn doel. Een goede voorbereiding is het halve werk leer ik thuis én op mijn werk. Zo kan ik groeien als moeder en als schrijver. 

Geplaatst op by